Na fortepianie gra od piątego roku życia. Równie świetnie czuje się w neoklasycznym repertuarze jak i interpretując black metalową klasykę. Kocha twórczość Opeth, ale równie bliskie jest jej sercu Radiohead. Zdolna, niezależna, wrażliwa, odważna i bezkompromisowa - taka jest Antinoë. To solowe wcielenie Teresy Marraco, hiszpańskiej pianistki i wokalistki.
Jeśli podoba Wam się twórczość Agnes Obel czy Chelsea Wolfe, ale równie chętnie sięgacie po eksperymentalne i ekstremalne brzmienia, posłuchajcie jej koniecznie. A jeśli chcecie bliżej poznać artystkę, sprawdźcie jak opowiadała o swojej muzycznej drodze, inspiracjach towarzyszących nowej płycie i radzeniu sobie z trudnymi emocjami.
Między Uchem A Mózgiem: Gdybym poprosiła Cię o wybór muzyki, która najpełniej opisuje historię Twojego życia, co byś wybrała?
Antinoë: To pytanie dało mi mocno do myślenia. Musiałam zostawić je na kilka dni i porządnie się zastanowić. Myślę, że nie ma tu jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ większość muzyki, którą cenię przypomina mi bardziej o innych ludziach niż wiąże się bezpośrednio ze mną - Radiohead przywodzi mi na myśl wujka, Genesis mojego tatę, Porcupine Tree i Opeth przyjaciół z rodzinnych stron. Gdybym miała wybierać to najbliżej mojej muzycznej strefy komfortu byłaby ścieżka dźwiękowa "The Fellowship of the Ring" autorstwa Howarda Shore. Niezmiennie odczuwam ten sam niepokój i tajemnicę w kwestii Gandalfa, które towarzyszyły mi podczas oglądania Lothlórien/Lament wiele lat temu.
MUAM: Kreujesz swoją unikalną muzyczną przestrzeń przy pomocy głosu i fortepianu. Jak zaczęła się Twoja historia z tym instrumentem? Co artystycznie daje Ci gra na fortepianie?
Antinoë: Uczyć się gry na fortepianie zaczęłam w wieku pięciu lat. Do ukończenia siedemnastego roku życia moją nauczycielką była Clara Rodriguez Corral, która miała na mój muzyczny rozwój ogromny wpływ. Gdy byłam dziewczynką nie dosięgałam do podłogi siedząc przy instrumencie i Clara zawsze podkładała mi pod nogi stosik książek. Była wyjątkową nauczycielką, która rozwijała moją wyobraźnię, proponowała bym opisywała, wyśpiewywała czy rysowała emocje, które wywoływała we mnie muzyka. To stało się bazą mojej artystycznej relacji z tym instrumentem - głos i fortepian zawsze łączyły się ze sobą. Uczyłam się klasycznej gry na fortepianie w lokalnej szkole muzycznej, a także sofleżu i śpiewu chóralnego. Zdecydowałam się nie kontynuować profesjonalnego rozwoju w tym zakresie i była to w pełni moja własna decyzja - chciałam, aby gra na fortepianie pozostała dla mnie źródłem równowagi i emocjonalnego wsparcia w życiu. I właśnie tym jest dla mnie dzisiaj.
MUAM: Rozumiem. A jaki wpływ na kształt Twojej sztuki miało miejsce, z którego pochodzisz?
Antinoë: San Lorenzo de El Escorial to okolica bogata w piękno natury, a zarazem miejsce głęboko naznaczone cieniem historii. Położone jest w górach Guadarrama, około 55 km na północny zachód od Madrytu i mieści panteon, w którym pochowani są wszyscy hiszpańscy królowie. Niegdyś mieszkał tu król Filip II, surowy, tajemniczy i głęboko religijny monarcha, który zbudował granitowy klasztor, który definiuje miasto. W XX wieku dyktator Franco wybrał pobliską dolinę na miejsce pomnika wojny domowej, potężnego faszystowskiego monumentu z ogromną bazyliką wykutą w górze pod 150-metrowym krzyżem.
Te mroczne postaci z przeszłości pozostawiły ponury ślad w okolicznym krajobrazie – nie do końca dostrzegałam je jako dziecko, ale zaczęłam rozpoznawać i cenić w dorosłym życiu. Ta mroczna atmosfera często wprawia mnie w twórczy nastrój. Dla mnie to miejsce jest azylem od miejskiego zgiełku. Spacerując po tutejszych lasach i skalistych ścieżkach, czuję więź zarówno ze wspomnieniami związanymi z tym miejscem, jak i tajemnicą, którą jest osnute. Moja muzyka nie powstaje w hołdzie dla miasta, ona po prostu tu przynależy. Ma swoje miejsce pośród liści dębu i kamiennych ścieżek.
MUAM: Czyli wszystko łączy się ze sobą w niezwykły sposób. Czy był jakiś album lub artysta, którego twórczość zmieniła Twoje spojrzenie na muzykę?
Antinoë: Szczególne znaczenie ma dla mnie twórczość grupy Opeth, która znacząco wpłynęła na moje postrzeganie muzyki gdy miałam piętnaście lat. Albumy takie jak Watershed, Blackwater Park, Ghost Reveries czy Deliverance stały się wtedy moim całym światem. Mistrzowskie połączenie ekstremalnych brzmień i rocka z lat siedemdziesiątych z potężnym growlem i najwspanialszymi akustycznymi partiami, jakie kiedykolwiek słyszałam zmieniły totalnie moje postrzeganie muzyki. Odtąd starałam się podążać za podobnymi artystycznymi emocjami i kontrastami.
MUAM: "The Fold" wypełnia osobista, a zarazem bardzo uniwersalna muzyka - każdy z nas w swoim życiu prędzej czy później zmaga się ze śmiercią. Czy tworzenie tego albumu było dla Ciebie formą autoterapii czy jest to bardziej chęcią opowiedzenia historii?
Antinoë: Tak, zdecydowanie była to forma terapii. Chciałam wydać ten album i tym samym odpuścić, pożegnać się z czasem osobistej straty. Tworzenie tego materiału pomogło mi przepracować emocje i zmienić lata osobistych przemyśleń w coś spójnego.
Podczas komponowania tych utworów zdałam sobie sprawę, że żałoba nie kończy się po prostu wydaniem albumu; że jest to proces o wiele bardziej złożony. Nauczyłam się jednak strategii radzenia sobie z tymi przeżyciami - umiejętności spoglądania w głąb własnych emocji i stopniowego stawiania czoła wielkiemu egzystencjalnemu bólowi. To przydatne narzędzie, które mam zawsze przy sobie.
MUAM: Wiele jest na tym albumie emocji - nie tyle stricte związanych ze smutkiem, lecz raczej oczyszczających, z promieniem światła, nadziei. Jak czujesz?
Antinoë: Myślę, że masz rację. Pod koniec płyty faktycznie pojawia się promyk światła, nadzieja, szczególnie w Light Bringer, który porusza zagadnienie akceptacji siebie samego i cyklu, w którym funkcjonuje ludzkość, doświadczając chaosu, śmierci i odrodzenia. Ten album eksploruje różne stadia żałoby i strachu przed śmiercią, ale nie w sposób linearny. Strach przeplata się z euforią, transcendencją, smutkiem i akceptacją, ukazując, że ten proces godzenia się ze stratą nie był w moim przypadku uporządkowany. Niektóre emocje wciąż powracają. Może to brzmieć zniechęcająco, ale „The Fold” nauczył mnie, że kiedy te uczucia powrócą – a na pewno powrócą – będę wiedziała jak sobie poradzić - mam teraz sposób, by stawić im czoła z większą jasnością. Tu jest właśnie ta wspomniana nadzieja.
MUAM: Na swoim poprzednim wydawnictwie reinterpretowałaś kompozycje takich zespołów jak Dimmu Borgir, Satyricon, Mayhem, Burzum, Emperor, pokazując, że ekstremalnie mroczna i ciężka muzyka może nabrać zupełnie nowego wymiaru. Ciężko to sobie wyobrazić, gdy się o tym czyta, ale gdy się posłucha Twoich wersji tych black metalowych utworów człowiek zdaje sobie sprawę jak bardzo emocjonalna i wielowymiarowa to muzyka. Skąd pojawił się pomysł na te interpretacje?
Antinoë: Uwielbiałam w tamtym czasie publikować krótkie, fortepianowe wersje utworów blackmetalowych i rockowych. Te
klipy przyciągały uwagę osób o podobnych gustach i pomogły mi zbudować
małą społeczność w cyfrowym świecie. Kiedy ludzie zaczęli pytać o pełne wersje, mój przyjaciel Oytun Bektaş z wytwórni Orko Productions (Australia) zaproponował nagranie całego albumu blackmetalowego na fortepian. Zgodziłam się. Po namyśle postanowiłam skupić się na norweskim black metalu z lat 90., ponieważ czuję głęboką więź emocjonalną z tym krajem i podróżowałem tam tak często, jak pozwalał mi na to budżet i dni urlopowe. To był piękny eksperyment, podczas którego słuchałam, uczyłam się i reinterpretowałam te utwory z największym szacunkiem. Dzięki temu odnalazłam również własne brzmienie i zbudowałem ogromną bibliotekę mrocznych dźwięków i faktur, które później stały się fundamentem The Fold.
MUAM: Co daje Ci pod względem artystycznym black metal?
Antinoë: Black metal daje przestrzeń najbardziej skrajnym ludzkim emocjom, pozwalając im się rozwinąć bez lęku przed odrzuceniem. Czuję z tym gatunkiem mocniejszą więź niż z innymi, ponieważ romantyzuje egzystencjalne tematy, takie jak nieszczęście, nienawiść do samego siebie czy mroczne aspekty natury i fantazji. Jest to dla mnie jedna z najbardziej ekspresyjnych artystycznie form muzycznych.
MUAM: W informacji prasowej w sekcji gatunku znalazłam dość skomplikowane określenie: neoklasyczny folk spotyka melancholijny pop z metalowym zacięciem. Czy pod względem muzycznym czujesz się bardziej częścią neoklasycznego/symfonicznego środowiska czy raczej eksperymentalnej, niezależnej drogi artystycznej? A może poniekąd przynależysz do obu tych światów?
Antinoë: Rozumiem, że ta etykieta może brzmieć nieco skomplikowanie, ale w rzeczywistości całkiem dobrze opisuje to, co robię. Na razie czuję się komfortowo w obu światach, choć zawsze pozostanę artystką niezależną, a termin „eksperymentalny” otwiera wiele możliwości twórczych. Czerpię ogromną radość z komponowania muzyki symfonicznej i jednoczesnego poruszania się w neoklasycyzmie. Krótko mówiąc, na razie trzymałabym się obu ścieżek.
MUAM: Zaśpiewałaś kilka fragmentów po hiszpańsku. Mają one szczególną moc. Tak się zastanawiałam, czemu nie zdecydowałaś się na cały album w ojczystym języku? Myślałaś o tym w ogóle?
Antinoë: Hiszpański to język bardzo silny fonetycznie, z klarownym brzmieniem i silnie zaznaczonymi spółgłoszkami jak "j", "r" i "s", co sprawia, że odsłaniam się całkowicie. Właśnie tego chciałam w przypadku „Si Te Dejo Ir”, ponieważ ta kompozycja z założenia miała być surowa i bezbronna. Rytm nie zawsze pasuje do płynności, której potrzebuję, pisząc melodie. Często potrzeba więcej słów, aby wyrazić tę samą myśl, co zaburza rytm moich piosenek. Hiszpański pięknie sprawdza się zarówno w poezji, jak i prozie, ale nadal wyzwanie sprawia mi naturalne używanie go w mojej muzyce, więc nie, nie wymyśliłam tego albumu po hiszpańsku. Zazwyczaj piszę teksty w języku, który podkreśla zarówno ideę jak i melodię.
MUAM: "Chaos jest niezbędną częścią naszej tożsamości" - zgadzam się z tym stwierdzeniem, które oddaje charakter Twojego albumu. Często zastanawiam się jak sobie z tym chaosem radzić w obecnych czasach, w których wszystkiego jest za dużo. Jak poradzić sobie z tym przebodźcowanym światem? Twoja muzyka jest w pewnym sensie ucieczką do innego wymiaru, daleko od tego chaosu :)
Antinoë: To pytanie także skłoniło mnie do głębokiej refleksji. Myślę, że akceptacja chaosu jest czasami naprawdę trudna; oznacza to zaakceptowanie, że są rzeczy, które wymykają się spod kontroli. Nie jesteśmy w stanie przetworzyć wszystkich informacji, którymi nas przesadnie stymuluje współczesny świat, nie mamy kontroli nad tym, kto umiera lub odchodzi, nie możemy także kontrolować pewnych części siebie, takich jak tendencje do samozniszczenia czy silna potrzeba izolacji. Kilka razy miałam ten koszmarny sen: jestem w domu, patrzę przez okno, a świat się kończy. Spadają meteoryty, wszystko płonie, niebo jest czerwone. Rozpaczliwie szukam rodziny i przyjaciół, a w pewnym momencie nie pozostaje nam nic innego, jak zostać razem i patrzeć, jak świat się wali. Wtedy nagle czujemy spokój. Kiedy zrozumiemy, że katastrofa wymknęła się spod naszej kontroli, akceptujemy jej chaos. Rozumiem, że nie chodzi o poddanie się, ale o wybór, kiedy walczyć, a kiedy poddać się temu, co po prostu ma miejsce.
MUAM: Ta wizja nie wydaje się tak odległa, jak można by pomyśleć. Masz rację, gdy dzieje się coś, na co już nie ma się wpływu nie pozostaje nic innego jak zaakceptować to, że coś ma miejsce. Czytałam, że współpracowałaś z wieloma metalowymi zespołami. Jesteś obecnie zaangażowana w jakieś inne projekty poza Antinoe?
Antinoë: Tego samego dnia, w którym ukaże się mój album, znakomity zespół doom/death Sun of the Dying wyda również swoje dzieło pt., „A Throne of Ashes”. Miałem przyjemność gościnnie zaśpiewać w trzecim utworze „With Wings Aflame" - naprawdę eleganckiej, dopracowanej kompozycji, która pozwoliła mi na użycie wyższej niż zwykle tonacji, wytrącając mnie ze strefy komfortu.
Na rok 2026 planuję kilka ciekawych współprac, które mam nadzieję nabiorą realnego kształtu. Obecnie nie jestem zaangażowana w nic poza Antinoë, ponieważ obecnie nie mogę poświęcić więcej czasu innym projektom. Zawsze lubiłam jednak współpracować i mam nadzieję, że będę to kontynuować w przyszłości.
MUAM: Jakiej muzyki słuchasz na codzień? Jest Ci bliżej do popu czy ekstremalnej, mrocznej muzyki? Była może ostatnio jakaś płyta, która Cię zaskoczyła pozytywnie?
Antinoë: Widziałam niedawno Radiohead na żywo po raz pierwszy w życiu. Spełniło się moje marzenie. Dłubię teraz w ich dyskografii. To, czego słucham zależy tak naprawdę od pory roku. Lato zazwyczaj skłania mnie ku muzyce optymistycznej, podczas gdy chłodniejsze miesiące są idealne na słuchanie mroczniejszych brzmień. Nie jestem typem „popowym” zgodnie z ogólną definicją muzyki pop, choć od czasu do czasu zakochuję się w niektórych artystach z tego nurtu, takich jak Lana del Rey, Doechii czy Ethel Cain. W obecnym chłodnym sezonie, jeśli chodzi o mroczne ekstrema, eksploruję kilka holenderskich zespołów z wytwórni Haeresis Noviomagi, a także sięgam po twórczość artystów północnoamerykańskich, takich jak Yellow Eyes, Thantifaxath i Blood Incantation. Rok 2025 obfitował w ciekawe wydawnictwa, ostatnio słuchałam wielu z nich z przyjemnością: „The Distaff” Maud the Moth jest oszałamiający, co więcej nowy album Anny von Hausswolff zrobił na mnie ogromne wrażenie, podobnie jak „Vestiges” Intraether - nowy projekt z nurtu atmosferycznego black metalu.
MUAM: Masz jakieś plany koncertowe w najbliższym czasie?
Antinoë: Na chwilę obecną chciałbym skupić się na przygotowaniu formy występu, a to zajmie trochę czasu. Wspaniale byłoby znowu zagrać kilka koncertów, szczerze mówiąc, dawno nie występowałem przed publicznością. Chcę jednak do tego podejść z dużą dbałością i zaangażowaniem.
MUAM: Trzymam kciuki, by się udało. Mam nadzieję, że wkrótce posłucham Cię na żywo. Pomyślności!
"The Fold" ukazuje się 21 listopada 2025 nakładem Karisma Records. Całość będzie dostępna tu: https://antinoe.bandcamp.com/album/the-fold
ENGLISH VERSION
She plays piano since she was five, finding joy in composing symphonic music as well as reinterpreting black metal classics. She loves Opeth, but Radiohead is also close to her heart. Talented, independent, sensitive, brave and one of a kind - that's Antinoë. It's a solo project by Teresa Marraco, a Spanish pianist and vocalist.
If you like the work of Agnes Obel and Chelsea Wolfe, but also enjoy to dig in experimental and extreme music too, check her work. And if you like to get to know the artist a bit better, look into this little interview, where she talks about her musical journey, inspirations for the new album and dealing with emotions.
Między Uchem A Mózgiem: If I asked you to choose music that describes the story of your life in the most appropriate way, what would you choose?
Antinoe: Wow, I had to let your question rest for a couple of days because it really made me think and look back on my life. I don’t think there’s a clear answer, since much of the music I love reminds me more of other people than of myself —Radiohead of my uncle, Genesis of my father, Porcupine Tree and Opeth of my hometown friends. But if I had to choose, my comfort zone would be The Fellowship of the Ring soundtrack by Howard Shore. I keep getting the same haunting and mysterious feeling from Lothlórien/Lament for Gandalf I had many years ago.
MUAM: With piano and
voice you create an absolutely unique musical world. How did your story
with this instrument start? What does playing piano give you?
Antinoe: I started playing around the age of five with my teacher, Clara Rodríguez Corral, who taught me until I was seventeen. She always says that in the early years my feet didn’t reach the floor, so she stacked books under them. Clara was an exceptional teacher who encouraged imagination, asking me to describe, sing, or even draw what the music made me feel. That became the foundation of my relationship with the instrument, where piano and voice were always connected. I studied classical piano at the local music school, along with solfege and choir. Choosing not to pursue it professionally was my own decision; I wanted piano to remain a source of balance and emotional support in my life. And that is exactly what it is to me nowadays.
MUAM: How does the place you’re from impact your music?
Antinoe: San Lorenzo de El Escorial is a natural setting deeply marked by the shadow of its history. It lies in the Guadarrama Mountains, about 55 km northwest of Madrid, and houses the pantheon where all Spanish kings are buried. It was once home to King Felipe II, an austere, mysterious, and deeply religious monarch who built the granite monastery that defines the town. In the 20th century, the dictator Franco chose the nearby valley as the site for the Civil War memorial, a massive fascist monument with a vast basilica carved into the mountain beneath a 150m cross. These dark figures of the past left a somber mark on the landscape—something I didn’t fully perceive as a child, but have come to recognize and value as an adult. That shadowed atmosphere often puts me in a creative mood. For me, this place is a refuge from the city, which I’ve grown increasingly distant from emotionally. Walking through its forests and rocky paths keeps me connected to both memory and mystery. My music isn’t made for the city; it belongs here, among oak leaves and stone.
MUAM: I see. Was there any album or particular artist whose work has changed your view on music?
Antinoe: The
most important one was Opeth, when I was about fifteen. Albums like
Watershed, Blackwater Park, Ghost Reveries and Deliverance became my
whole world. That masterful mix of the extreme and the 70s rock, the
heavy growlings and the most beautiful acoustic passages I had ever
heard, completely changed my perception of music. In a way, I’ve been
chasing that same emotion and contrast ever since.
MUAM: „The Fold” is
a personal, but simultaneously truly universal record - everyone deals
with death somehow during one's life. Was this album a kind of therapy
for you or is this rather a conceptual story?
Antinoe: Yes, the album was definitely a form of personal therapy. I wanted to release it as a way of letting go, saying goodbye to a period of loss. Writing it helped me process those feelings and weave years of thoughts and personal change into something coherent. During the composition process, I realized that grief doesn’t simply end with releasing an album; it’s far more complex. What I did learn, though, is The Fold’s own strategy: the ability to fold inward and face great existential pain gradually, which has now become a tool I can carry with me.
MUAM: This album is full of emotions - not sad, but rather purifying with a ray of light and hope. What do you think?
Antinoe: I think you’re right. That light and hope appear toward the end, especially in Light Bringer, which symbolizes accepting self-knowledge and humanity’s cycles of chaos, death, and rebirth. The album explores different stages of grief and fear of death, but not in a linear way. It alternates between fear, dissociation, euphoria, transcendence, sadness, and acceptance, showing that my process wasn’t orderly and that some emotions still resurface. It may sound discouraging, but The Fold taught me that when those feelings return —and they will— I now have a way to face them with more clarity, and that is a hopeful feeling.
MUAM: On
your previous album you’ve reinterpreted the compositions by Dimmu
Borgir, Satyricon, Mayhem, Burzum, Emperor, showing that there’s another
dimension in extremely dark and heavy black metal music. It’s hard to
imagine it when reading such information, but when you listen to it, you
realise how emotional and multidimensional this music is. Where did
the idea come from?
Antinoe: Back then, I loved posting short piano covers of black metal and rock songs on Instagram. Those clips caught the attention of people with similar tastes and helped me build a small digital community. When people started asking for full versions, my friend Oytun Bektaş from the label Orko Productions (Australia) suggested recording an entire black metal piano album, and I agreed. After some thought, I decided to focus on Norwegian black metal from the 1990s, since I have a deep emotional connection with the country and have traveled there as much as my budget and vacation days have allowed me. It became a beautiful experiment for me, where I listened, learned, and reinterpreted those songs as respectfully as I could. Through it, I also found my own sound and built a vast library of dark tones and textures that later became the foundation for The Fold.
MUAM: What does black metal give you artistically?
Antinoe: It gives space to the most extreme human emotions, letting them unfold without fear of rejection. I connect with it more deeply than with other genres because it often romanticizes existential themes such as misery, self-hatred, or the darker aspects of nature and fantasy. To me, it’s one of the most artistically expressive forms of music.
MUAM: Your musical
world is in black and white and I deeply admire it. I love this
minimalism. How do you consider this form of expression?
Antinoe: Thank you very much! It’s not that color is completely forbidden in my aesthetic, but black and white usually feels enough for me. There’s a theory about how the eye perceives light and shadow more clearly when color information is removed, and since my intention is often to express contrast and chiaroscuro, it makes sense that the visual language aligns with the sonic landscape as a single artistic intention. On this album I wanted to use black and white to avoid distractions from the concept of folding, which is reflected in both the photographies and the illustrations by Sulphuris. Still, I sometimes use color, especially in Autumn, or to represent the more pop or naïve side of my music and of myself.
MUAM: In the press description in the genre section I’ve found this
explanation: Neoclassical Folk meets melancholy Pop with a Metal
attitude”. As a musician - do you rather feel as a part of a
neoclassical/symphonic musical world or the experimental, independent
artistic path? Or maybe both?
Antinoe: I understand that this label may sound a bit complex, but it actually describes quite well what I do. For now, I feel comfortable in both worlds, although I’ll always remain an independent artist, and the term experimental opens many creative possibilities. I find great joy in composing symphonic music and keeping one foot in the neoclassical realm. In short, for now, I would stick to both paths.
MUAM: You’ve decided to sing a few fragments in Spanish. These
songs have a special power. Why not a full album? Was there an idea to
sing the whole thing in Spanish?
Antinoe: Spanish is a very strong language phonetically, with clear sounds and marked consonants like “j,” “r,” and “s,” which make me feel completely exposed. That is something I actually wanted for Si Te Dejo Ir, since it was meant to feel raw and vulnerable. However, its rhythm doesn’t always fit the fluidity I need when writing melodies. It often takes more words to express the same idea, which breaks the meter of my songs. I think Spanish works beautifully for both poetry and prose, but I still find it challenging to make it flow naturally within my music, so no, I never conceived this album in Spanish and I usually write my lyrics in the language that both the idea and the melody are asking.
MUAM: Chaos is a necessary part of
oneself - I truly agree with that. The point is how to deal with it in
present times full of everything? How do you deal with the modern world
overstimulated with information? Your music seems to be a kind of
escape into another dimension, far from this chaos 😊
Antinoe: I had to stop and think again, this question is quite deep too. I think embracing chaos is actually very difficult sometimes; it means accepting that there are things escaping your control. Just as you can’t process all the information the modern world overstimulates us with, you can’t control who dies or leaves, or even some parts of yourself, like being drawn to self-destruction or feeling the strong need to isolate. I’ve had this nightmarish dream a few times now: I’m at home, I look through the window, and the world is ending. Meteorites are falling, fires are burning, the sky is red. I desperately look for my family and friends, and at some point, we have nothing left to do but stay together and watch the world crumble. Then, it suddenly feels peaceful. Once we understand the disaster is beyond our control, we embrace its chaos. I understand it’s not about giving up, but about choosing when to fight and when to surrender to what simply is.
MUAM: I’ve read that you’ve collaborated with metal bands. Are you involved in any other musical projects these days?
Antinoe: On the same day my album comes out, the magnificent doom/death act Sun of the Dying will also release theirs, A Throne of Ashes. I had the pleasure of collaborating as a guest vocalist on their third track, With Wings Aflame, which is a truly elegant piece that pushed me out of my comfort zone by using a higher pitch than usual. In 2026, there are a couple of collaborations already planned that I hope will take shape. I’m not deeply involved in anything beyond Antinoë right now, since I couldn’t really give more time to other projects, but I’ve always enjoyed collaborating and hope to keep doing so in the future.
MUAM: Which music do you listen to daily? Do you feel closer to pop or dark extremes? Was there any new record that’s surprised you?
Antinoe: At
the moment I’m writing to you, I’ve just seen Radiohead live for the
first time in my life, which felt like a dream, so I’m now diving back
into their discography. What I listen to really depends on the season.
Summer usually brings me closer to upbeat music, while colder months are
for darker sounds. I’m not really so much a ‘pop’ person according to
the contemporary definition of pop music, although now and then I fall
in love completely with some pop artists, like Lana del Rey, Doechii or
Ethel Cain. In this cold season, regarding dark extremes, I’ve been
exploring several Dutch bands from the label Haeresis Noviomagi, as well
as Northern American acts like Yellow Eyes, Thantifaxath, and Blood
Incantation. Release-wise, 2025 has been incredibly prolific, and I’ve
been enjoying many new releases lately: Maud the Moth’s The Distaff is
stunning, Anna von Hausswolff’s new album blew me away, and Vestiges by
the newborn atmospheric black metal project Intraether really impressed
me.
MUAM: Are there any plans for the tour?
Antinoe: So far, I’d like to focus
on preparing my live show, and that will take some time. It would be
wonderful to play a few concerts again, sincere I haven’t performed in
front of an audience for quite a while, but it’s something I want to
approach with a lot of care and intention.
"The Fold" is out on 21st November 2025 by Karisma Records. You'll find it here: https://antinoe.bandcamp.com/album/the-fold